มะเร็งผิวหนังเมลาโนมา

มะเร็งผิวหนังเมลาโนมาเป็นมะเร็งผิวหนังชนิดหนึ่งที่พัฒนาขึ้นเมื่อเมลาโนไซต์  (เซลล์ที่ให้ผิวสีแทนหรือสีน้ำตาล) เริ่มเติบโตนอกการควบคุมⁱⁱ

มะเร็งผิวหนังเมลาโนมาสามารถเกิดได้ทุกที่บนผิวหนัง รวมถึงบริเวณที่ได้รับแสงแดดเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลย เช่น ฝ่ามือ ฝ่าเท้า เล็บหนังศีรษะ และอวัยวะเพศ^ii,vii ในผู้ชายมักพบบนลําตัว (บริเวณจากไหล่ถึงสะโพก) หรือศีรษะและลําคอ ในผู้หญิงมักพบก่อตัวขึ้นที่แขนและขา^v​​​​​​​

มะเร็งผิวหนังเมลาโนมาเกิดขึ้นเมื่อเซลล์ปกติในผิวหนังเปลี่ยนเป็นเซลล์ที่ผิดปกติ และเติบโตนอกการควบคุม ซึ่งเป็นสาเหตุที่แท้จริงว่าทําไมโรคนี้จึงไม่เป็นที่รู้จัก อย่างไรก็ตาม มีปัจจัยเสี่ยงหลายประการที่สามารถทําให้โรคมีแนวโน้มที่จะพัฒนาเป็นมะเร็งผิวหนังเมลาโนมามากขึ้น รวมถึง^viii

• มีผิวธรรมดา รวมถึงการมีดวงตาสีฟ้าหรือสีเขียว ผมสีแดงหรือสีบลอนด์ และผิวขาวที่เป็นกระ และไหม้แดดได้ง่าย แม้ว่าการเป็นคนผิวขาวหรือมีผิวธรรมดาจะเพิ่มความเสี่ยงของการเกิดฝ้า แต่ทุกคนสามารถมีฝ้ารวมถึงคนที่มีผิวคล้ำ

• การสัมผัสกับแสงอัลตราไวโอเลต (UV) มากเกินไปจากแสงแดดธรรมชาติหรือแสงแดดเทียม (เช่น จากเตียงฟอกสีผิว)

• ประวัติการถูกแดดเผาอย่างรุนแรงและเป็นแผลพุพอง อย่างใดอย่างหนึ่งหรือมากกว่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงวัยเด็กหรือวัยรุ่น

• มีไฝจํานวนมากหรือผิดปกติ

• ประวัติครอบครัวหรือประวัติส่วนตัวของมะเร็งผิวหนังเมลาโนมา

• ระบบภูมิคุ้มกันอ่อนแอ

สัญญาณและอาการเมลาโนมาแรกมักจะรวมถึงบริเวณที่เป็นไฝหรือเกิดเม็ดสีผิวใหม่ (สี) บนผิวหนัง หรือการเปลี่ยนแปลงของลักษณะไฝหรือบริเวณที่มีสีผิวใหม่หรือความรู้สึกที่เกิดขึ้นในบริเวณนั้น^{v,ix​​​​​​​}

กฎ ABCDE เป็นแนวทางหนึ่งสําหรับสัญญาณปกติของมะเร็งผิวหนังเมลาโนมา^vii

A—ความไม่สมมาตร: ครึ่งหนึ่งของไฝหรือจุดดูแตกต่างจากอีกครึ่งหนึ่งหรือไม่

B—เส้นขอบ: เส้นขอบไม่สม่ำเสมอ เบลอ หรือขรุขระหรือไม่

C—สี: สีไม่สม่ำเสมอหรือไม่

D—เส้นผ่าศูนย์กลาง: ไฝมีขนาดใหญ่กว่าถั่วหรือไม่

E—การพัฒนา: ไฝเปลี่ยนขนาด สี หรือรูปร่างในช่วง 2-3 สัปดาห์หรือหลายเดือนที่ผ่านมาหรือไม่

สัญญาณสําคัญอีกประการหนึ่ง คือ จุดที่ดูแตกต่างจากจุดอื่นๆ บนผิวของคุณที่เรียกว่าสัญญาณลูกเป็ดขี้เหร่^vii

มะเร็งผิวหนังเมลาโนมาบางชนิดไม่เข้าเกณฑ์เหล่านี้vii นอกจากนี้ยังสามารถปรากฏเป็นไฝใหม่ที่ได้รับผลกระทบจากเมลาโนมา และมีเลือดออกหรือบวมแดงหรือหยาบกร้าน.^vi

สัญญาณเตือนอื่นๆ ได้แก่^ix

• อาการเจ็บที่ไม่หาย

• การแพร่กระจายของเม็ดสีจากบริเวณที่เป็น ลามไปสู่ผิวโดยรอบ

• รอยแดงหรืออาการบวมที่เกิดขึ้นใหม่ เกินขอบของไฝ

• การเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก เช่น อาการคัน ความอ่อนนุ่ม หรือความเจ็บปวด

การตรวจวินิจฉัยทำได้โดยการตรวจร่างกาย หากสงสัยว่าเป็นมะเร็งผิวหนังเมลาโนมา การทดสอบติดตามผลที่เรียกว่าการตรวจชิ้นเนื้อ แพทย์มักจะตัดชิ้นเนื้อบริเวณที่ผิดปกติทั้งหมดออก ในบางกรณีแพทย์อาจใช้ตัวอย่างผิวหนังขนาดเล็กจากบริเวณที่ผิดปกติแทน ตัวอย่างชิ้นเนื้อจะถูกส่งไปยังห้องปฏิบัติการเพื่อตรวจสอบผ่านกล้องจุลทรรศน์ ^v

การรักษามะเร็งผิวหนังเมลาโนมาทำได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งต่อไปนี้^x

• การผ่าตัด มะเร็งผิวหนังเมลาโนมามักจะได้รับการรักษาด้วยการผ่าตัดเพื่อเอามะเร็งออก

• ภูมิคุ้มกันบําบัด นี่คือการใช้ยาที่ทํางานร่วมกับระบบต่อสู้กับการติดเชื้อของร่างกายเพื่อหยุดการเจริญเติบโตของมะเร็ง

• การบําบัดแบบกําหนดเป้าหมาย ซึ่งหมายถึง การใช้กลุ่มของยาที่กําหนดเป้าหมายรักษาส่วนต่างๆ ของเซลล์มะเร็งผิวหนังเมลาโนมาที่ทําให้แตกต่างจากเซลล์ปกติ

• เคมีบําบัด เคมีบําบัดใช้ยาที่ฆ่าเซลล์มะเร็ง ยาเคมีบำบัดมักจะฉีดเข้าไปในหลอดเลือดดําหรือแบบรับประทาน ซึ่งจะเดินทางผ่านกระแสเลือดไปยังทุกส่วนของร่างกายและโจมตีเซลล์มะเร็งที่แพร่กระจายไปไกลกว่าผิวหนังแล้ว

• รังสี การรักษาด้วยรังสีใช้รังสีพลังงานสูง (เช่น รังสีเอกซ์) หรืออนุภาคเพื่อฆ่าเซลล์มะเร็ง